Po wielu miesiącach lockdownu, polskie dzieci i młodzież wracają do nauki stacjonarnej w szkołach. Jako pedagog i terapeuta z uważnością i zaciekawieniem słucham uczniów i ich rodziców, poruszających bardzo często w gabinecie kwestie powrotu do „normalności”. To ważny i – jak się okazuje – trudny temat. Wielu uczniów sygnalizuje obawy związane z powrotem do szkoły, wielu z nich wolałoby zaczekać do września i dopiero wtedy rozpocząć naukę w trybie stacjonarnym.
Pandemia dotknęła w mniejszym lub większym stopniu każdego z nas. Musieliśmy przeorganizować swoją pracę, nauczyć się sprawnego funkcjonowania w wykonywaniu swoich zawodowych obowiązków zdalnie, nierzadko od podstaw poznać oprogramowanie i aplikacje, umożliwiające odbywanie zdalnych spotkań, dostosować do tego domową przestrzeń, znajdując miejsce i organizując stanowiska pracy dla kilku osób – wszystko to było nowe i niekoniecznie łatwe. Tryb pracy zdalnej w realny sposób wpłynął również na życie rodzinne. W tym samym czasie dzieci i młodzież uczyły się tego samego – przestawiając się na tryb nauki zdalnej. Było to dla nich bardzo trudne. Wymagało dużego wysiłku, umiejętności odnalezienia się w zupełnie nowej sytuacji. Okres ten wpłynął na ich relacje rówieśnicze, wymusił konieczność akomodacji do zupełnie innych niż dotychczas warunków. Zamknięcie szkół oznaczało również dla młodzieży doświadczanie różnych strat – jak choćby uczestniczenia w wyczekiwanych przez wszystkich studniówkach czy braku codziennych kontaktów z przyjaciółmi.
Po wielu miesiącach nauki zdalnej dzieci i młodzież znów muszą zmierzyć się ze zmianami. Uczniowie zastanawiają się, jak będą wyglądać teraz ich dawne relacje, jak poradzą sobie z wymaganiami i ewentualną weryfikacją wiedzy z czasu zdalnej nauki, nie wiedzą jakie oczekiwania postawią przed nimi nauczyciele. To zrozumiałe, że ów fakt budzi wiele emocji i obaw. Wraz z nimi martwią się rodzice i opiekunowie.
Myślę, że my wszyscy – dorośli (rodzice, opiekunowie, nauczyciele, dyrektorzy szkół, terapeuci), powinniśmy skupić się teraz na tym, żeby wesprzeć dzieci i młodzież w powrocie do szkoły, zatroszczyć się o ich zdrowie psychiczne, komfort i poczucie bezpieczeństwa, budować atmosferę współpracy, akceptacji i zrozumienia.
Bardzo istotnym jest teraz to, by pomóc dzieciom i młodzieży wrócić do szkoły, budować relacje, wesprzeć odzyskanie wiary w siebie, swoje możliwości i umiejętności pracy w grupie. To teraz znacznie ważniejsze niż ‘’nadrabianie zaległości’’ i wyniki. To co czują dzieci jest ważne – otoczmy je wsparciem i dobrym słowem. Spróbujmy zatroszczyć się o to, aby tam, gdzie to możliwe, złagodzić negatywne skutki pandemii wśród najmłodszych.
,,Wszyscy jesteśmy sobie potrzebni. Razem łatwiej, radośniej, mądrzej i bezpieczniej.’’
Janusz Korczak
grafika: cpet
zdjęcie:Shane Rounce